जगातील सर्वात मोठी हिऱ्याची चोरी आणि तिचा मास्टरमाईंड!

 

जगातील सर्वात मोठी हिऱ्याची चोरी आणि तिचा मास्टरमाईंड!

कथा, काय असतात त्या? काही केवळ मनोरंजनासाठी, काही बोध देण्यासाठी, तर काही आपल्याला विचार करायला लावतात. पण काही कथा अशा असतात ज्या आपली कल्पनाशक्ती पूर्णपणे व्यापून टाकतात, आपल्याला थक्क करतात आणि यावर विश्वास ठेवणंही कठीण होऊन जातं. 'हिऱ्याची चोरी' अशीच एक कथा! जगातील कदाचित ही सर्वात मोठी, सर्वात सुनियोजित हिऱ्याची चोरी, जिचा मास्टरमाईंड होता एक साधा, पण अविश्वसनीय बुद्धिमत्तेचा माणूस. आज आपण त्याच माणसाची आणि त्याच्या साहसाची थक्क करणारी कहाणी जाणून घेणार आहोत.

बालचोरापासून हिऱ्यांच्या जादूगारापर्यंतचा प्रवास

आपल्या कथेचा नायक लिओनार्डो नोटारबार्टूलो (Leonardo Notarbartolo) मूळचा इटलीचा. याचं बालपण खरंच हैराण करणारं होतं. वयाच्या अवघ्या दोन-चार वर्षांतच त्याने शेजारच्या दुकानातून शंभर रुपये चोरले, दुकानदाराच्या खिशात हात घालून! ही तर फक्त सुरुवात होती. शाळेत शिक्षकांचे पैसे, कॉलेजमध्ये मित्रांचे खिसे रिकामे करणं हा त्याचा नित्यक्रम बनला. पण या सगळ्या लहानसहान चोऱ्या त्याला पुरेनाशा झाल्या.

एक दिवस, ज्वेलरी शॉप्समधून जाताना सोनं, चांदी आणि विशेषतः हिऱ्यांच्या चमकधमकने त्याला मोहित केलं. त्याला वाटलं, पैशांपेक्षा या मौल्यवान वस्तू चोरण्यात जास्त 'मजा' आहे. इथूनच त्याच्या आयुष्याला एक वेगळी दिशा मिळाली. तो इटलीतील वेगवेगळ्या शहरांमध्ये हिऱ्यांच्या दुकानांची टेहळणी करू लागला. खरेदीदाराच्या वेषात दुकानात जाणं, प्रत्येक बारकावा टिपणं आणि रात्रीच्या अंधारात दुकान फोडून चोरी करणं हा त्याचा नवीन व्यवसाय बनला. चोरीचा माल विकण्याची त्याला कधीच चिंता नव्हती, कारण हिरे आणि सोन्याला कुठेही ग्राहक मिळतो. अशा चोऱ्या करत करत त्याची नजर पडली जगातील हिऱ्यांच्या राजधानीवर – बेल्जियममधील डायमंड सेंटरवर!

अभेद्य किल्ले भेदण्याची तयारी

बेल्जियम, जिथे अब्जावधी रुपयांचा हिऱ्यांचा व्यापार चालतो, तिथे होतं ते भव्य डायमंड सेंटर. दिवसा गजबजणारं आणि रात्री पूर्णपणे बंद होणारं हे सेंटर म्हणजे हिऱ्यांचा एक सुरक्षित किल्लाच होता. या इमारतीच्या खालच्या बाजूला दोन मजली बेसमेंट होतं, जिथे सर्व हिरे आणि सोनं एका मजबूत तिजोरीत ठेवलं जायचं.

या इमारतीची सुरक्षा व्यवस्था तर तोंडात बोट घालायला लावणारी होती! केवळ सीसीटीव्ही कॅमेरेच नाहीत, तर शरीराच्या तापमानानेही अलार्म वाजू शकेल असे सेन्सर होते. मुख्य प्रवेशद्वार इतकं मजबूत होतं की ते ड्रिल करून कापायला तब्बल आठ तास लागले असते. आणि हे दार उघडलं तरी आत आणखी एक दार होतं, ज्यावर 0 ते 99 पर्यंतचा न्यूमेरिकल कोड असायचा, आणि हा कोड दर आठवड्याला बदलला जायचा. याशिवाय, एक फूट लांबीची चावी असलेलं दुसरं कुलूप होतं. एवढं होऊनही, आत गेल्यावर पुन्हा सेन्सर, कॅमेरे आणि अलार्म! सर्वात महत्त्वाचं म्हणजे, या इमारतीत कोणालाही कॅमेरा किंवा फोन घेऊन जाण्याची परवानगी नव्हती, अगदी व्यापाऱ्यांनाही नाही. ही सुरक्षा व्यवस्था पाहून कोणाचाही धीर सुटला असता, पण लिओनार्डोचा नाही!

मास्टरमाईंडची अचाट बुद्धिमत्ता आणि तीन वर्षांची योजना

लिओनार्डोने आपलं काम डायमंड सेंटरच्या बाहेरच्या एका कॉफी शॉपमधून सुरू केलं. तिथून तो सेंटरमधील प्रत्येक हालचाल निरखून पाहू लागला. लोकांना हिरे घेऊन येताना-जाताना पाहिलं. रात्री सेंटर बंद झाल्यावरही तो पाहायला जायचा. पण आतली माहिती मिळवण्यासाठी त्याला आत प्रवेश मिळवणं गरजेचं होतं.

त्याने एक धाडसी निर्णय घेतला – डायमंड व्यापारी बनून इमारतीत प्रवेश करायचा! त्यानेत्या डायमंड इमारतीत एक दुकान किंवा ऑफिस भाड्याने घेतलं आणि व्यापारी म्हणून आत प्रवेश मिळवला. हळूहळू त्याची ओळख तिथल्या सिक्युरिटी गार्ड्स आणि इतर दुकानदारांशी झाली. त्याला सिक्युरिटी पास मिळाला आणि गार्ड्सशी मैत्री केल्यामुळे त्यांच्याकडून होणारी तपासणीही कमी झाली.

लिओनार्डोची बुद्धिमत्ता खरंच कमाल होती. त्याने एका पेनमध्ये एक हाय-रिझोल्यूशन कॅमेरा बसवला होता. रोज तो शर्टच्या खिशात हे पेन ठेवून ऑफिसला जायचा आणि त्याने इमारतीतील सिक्युरिटी सिस्टीम, गेट्स, कोड्स, सेन्सर्स, प्रत्येक लहान-मोठ्या गोष्टीची रेकॉर्डिंग केली.

पण ही चोरी एकट्याची नव्हती. या चोरीसाठी त्याला साथीदारांची गरज होती. त्याने चार जणांची एक टीम तयार केली: एक इलेक्ट्रिशियन, एक ड्रायव्हर आणि एक तिजोरी तज्ज्ञ (ज्याला त्याने बाजारातून शोधून काढलं होतं). या चौघांना घेऊन त्याने एका मोठ्या गोदामात प्रशिक्षण दिलं. तिथे त्यांनी तिजोरी, सेन्सर्स, अलार्म यांचं हुबेहूब मॉडेल बनवून अक्षरशः हजारो वेळा सराव केला. या सगळ्या तयारीसाठी तब्बल तीन वर्षे लागली होती!

शनिवारची ती रात्र: एक थरारक चोरी

अखेर तो दिवस आला – 15 फेब्रुवारी 2003, शनिवारची रात्र. लिओनार्डोने ही रात्र निवडली, कारण त्या रात्री काही ज्यू गार्ड्स त्यांच्या धार्मिक विधींमध्ये व्यस्त असायचे, त्यामुळे सुरक्षा काही प्रमाणात ढिसाळ असायची. लिओनार्डो स्वतः इमारतीपासून थोड्या अंतरावर बसून सगळी परिस्थिती नियंत्रणात ठेवत होता. त्याच्या साथीदारांनी इमारतीत प्रवेश केला.

त्यांनी प्रथम इमारतीची लाईट बंद केली, एक खिडकी उघडली आणि आत प्रवेश केला. त्यांच्याकडे हेअर स्प्रे होता, ज्याने त्यांनी सेन्सर्स निष्क्रिय केले. कॅमेऱ्यावर बॅग टाकून त्यांनी स्वतःला रेकॉर्ड होण्यापासून वाचवलं. मग त्यांनी कोड आणि चावी वापरून मुख्य तिजोरी उघडली. आतल्या सेन्सर्सनाही हेअर स्प्रेने निष्क्रिय करण्यात आलं. काही मिनिटांतच त्यांनी सर्व हिरे आणि सोनं बॅगेत भरलं आणि बाहेर पडले. कोणालाही कसलाही संशय न येता त्यांनी ती अभेद्य भिंत भेदली होती!

अटॅक आणि एक अनपेक्षित शेवट

चोरीनंतर ते हायवेवर गेले आणि एका कॅफेत थांबले. त्यांनी सर्व पुरावे जाळून नष्ट केले, जेणेकरून डीएनए किंवा बोटांचे ठसे मागे राहणार नाहीत. पण इथेच लिओनार्डोकडून एक मोठी चूक झाली. घाईघाईत त्याने काही गोष्टी जंगलात फेकून दिल्या, ज्या पोलिसांना सापडल्या. त्यातून मिळालेल्या पुराव्यांवरून त्याला अटक झाली.

पण लिओनार्डो खऱ्या अर्थाने एक मास्टरमाईंड होता. त्याने आपल्या साथीदारांची नावं कधीच सांगितली नाहीत. उलट, त्याने दावा केला की एका मोठ्या हिऱ्याच्या व्यापाऱ्याने त्याला ही चोरी करायला लावली होती, जेणेकरून तो इन्शुरन्सचे पैसे मिळवू शकेल. या दाव्याची सत्यता कधीच सिद्ध झाली नाही.

आज लिओनार्डो तुरुंगातून बाहेर आला आहे. त्याने हिऱ्यांची सर्वात मोठी चोरी केली असली तरी, त्याच्या बुद्धिमत्तेचं आणि त्याच्या अचाट नियोजनाचं कौतुक करावं तेवढं कमी आहे. ही कथा आपल्याला हेच सांगते की, गुन्हेगारी कितीही सुनियोजित असली तरी, एक छोटीशी चूक कधीकधी पूर्ण योजना उद्ध्वस्त करू शकते.

ही कथा वाचून तुम्हाला काय वाटलं? लिओनार्डो खऱ्या अर्थाने गुन्हेगार होता की फक्त एका मोठ्या कटाचा भाग? तुमच्या प्रतिक्रिया कमेंट बॉक्समध्ये नक्की कळवा!