काबुल ते दिल्लीच्या 'चमत्कारिक' प्रवासाची सत्यकथा

 

रक्त गोठवणाऱ्या थंडीत, ४०,००० फुटांवर, तो १३ वर्षांचा मुलगा जिवंत राहिला! - काबुल ते दिल्लीच्या 'चमत्कारिक' प्रवासाची ही सत्यकथा

काही प्रवास इतके चमत्कारिक असतात की त्यावर कोणी विश्वासही करू शकत नाही. विज्ञान, लॉजिक आणि नैसर्गिक नियमांनाही आव्हान देणारी ही गोष्ट नुकतीच घडली आहे. आजची कथा अशाच एका १३ वर्षांच्या मुलाची आहे, ज्याने मृत्यूशी दोन हात करत, जीव धोक्यात घालून काबुल ते दिल्ली असा एक अविश्वसनीय प्रवास पूर्ण केला—आणि तोही विमानातील एका रिकाम्या चाकाच्या जागेत बसून!

ही घटना २१ सप्टेंबर 2025 रोजी घडली. त्या रविवारी सकाळी ७:३० वाजता काबुल आंतरराष्ट्रीय विमानतळावरून काम एअरलाइन्सचे RQ401 हे विमान दिल्लीतील इंदिरा गांधी आंतरराष्ट्रीय विमानतळासाठी (IGI) उड्डाण करणार होते.

काबुल ते दिल्लीपर्यंतचे ६९४ मैलांचे अंतर पार करण्यासाठी साधारणत २ तासांचा अवधी लागतो. या प्रवासादरम्यान विमान सुमारे ४०,००० फूट उंची गाठते आणि त्याचा वेग ७०० किमी प्रति तास असतो. ही उंची आणि हा वेग खूप महत्त्वाचा आहे.

तुम्हाला माहित आहे का, १० हजार फुटांनंतर ऑक्सिजनची कमतरता भासू लागते. आणि जेव्हा विमान ४०,००० फूट उंचीवर पोहोचते, तेव्हा बाहेरील तापमान -५०°C पर्यंत खाली येते. हे तापमान इतके जीवघेणे असते की ते माणसाचे रक्त गोठवू शकते आणि त्वचा फाटल्यासारखी वेदना होऊ शकते. थोडक्यात, ही मृत्यूची उंची आहे.

त्या दिवशी, विमानात क्रू मेंबर आणि प्रवाशांसह सुमारे २०० लोक प्रवास करत होते. नियोजित वेळेपेक्षा २६ मिनिटे उशिराने, सकाळी ७:५६ वाजता (भारतीय वेळेनुसार ८:५६ वाजता), हे विमान काबुलच्या धावपट्टीवरून आकाशात झेपावले. हवामान स्वच्छ होते आणि दिल्ली विमानतळावर कोणतीही गर्दी नसल्यामुळे, विमानाने वेळेपूर्वीच म्हणजे फक्त दीड तासांत (९० मिनिटे) दिल्ली गाठली.

विमान वेळेपूर्वीच इंदिरा गांधी आंतरराष्ट्रीय विमानतळाच्या टर्मिनल थ्रीवर उतरले आणि टॅक्सी वेकडे वळले. ग्राउंड स्टाफ, सामानाचे व्यवस्थापन करण्यासाठी आणि प्रवाशांना उतरवण्यासाठी शिडी लावण्यासाठी तयार झाले होते.

पण तेव्हाच, एका ग्राउंड स्टाफच्या नजरेत एक अशी गोष्ट पडली, ज्यामुळे तो जागीच स्तब्ध झाला.विमानाचा दरवाजा अजून उघडलेला नव्हता, प्रवासी खाली उतरले नव्हते, पण विमानाचे मागील चाक (Landing Gear) जिथे होते, तिथे खाकी रंगाचा कुर्ता-पायजामा आणि काळ्या रंगाचा कोट घातलेला एक छोटा मुलगा उभा होता! तो गोंधळलेल्या नजरेने इकडे-तिकडे पाहत होता.

ग्राउंड स्टाफला धक्का बसला. कारण, तो हाय सिक्युरिटी झोन होता. तेथे ग्राउंड स्टाफशिवाय कोणीही जाऊ शकत नाही. आश्चर्यचकित होऊन त्याने मुलाला विचारले, "तू कोण आहेस? कुठून आलास?"

मुलाचे उत्तर ऐकून तर त्या स्टाफच्या आश्चर्याला सीमा राहिली नाही.

"साहेब, मी अफगाणिस्तानातून, काबुलहून आलो आहे. मी या विमानाने आलो."

"पण कसे? अजून दरवाजा उघडला नाहीये..."

"मी या चाकाच्या आत जो रिकामा जागा असतो, त्यात बसलो होतो," मुलाने शांतपणे सांगितले.

तात्काळ सेंट्रल इंडस्ट्रियल सिक्युरिटी फोर्स (CISF) ला खबर देण्यात आली. CISF चे अधिकारी धावत आले. त्यांनी मुलाची चौकशी सुरू करण्यापूर्वी, डॉक्टरांना बोलावून त्याची तपासणी केली.

आश्चर्य म्हणजे, एवढा भयानक प्रवास करूनही तो मुलगा ठीकठाक होता, बोलत होता आणि पूर्णपणे सामान्य दिसत होता!

CISF च्या खोलीत बसून त्या मुलाने जी कथा सांगितली, ती ऐकून सुरक्षा अधिकारीसुद्धा हैरान झाले.

तो मुलगा अफगाणिस्तानच्या कुंदुझ शहराचा रहिवासी होता आणि त्याचे वय फक्त १३ वर्ष होते. त्याला इराणला जाण्याची प्रचंड इच्छा होती. त्याने घरी अनेकदा हट्ट केला होता, पण घरचे तयार होत नव्हते.

२० सप्टेंबरच्या रात्री, तो घरच्यांना न सांगता कुंदुझ शहर सोडून काबुलला पोहोचला. रात्री उशिरा तो काबुल आंतरराष्ट्रीय विमानतळावर पोहोचला. महत्त्वाचे म्हणजे, त्याच्याकडे ना तिकीट, ना व्हिसा, ना पासपोर्ट काहीही नव्हते! तरीही, तो कसा तरी सुरक्षा भेदून विमानतळाच्या आत प्रवेश करण्यात यशस्वी झाला. (काबुल विमानतळाच्या सुरक्षेवरही हा मोठा प्रश्नचिन्ह उभे करणारा प्रसंग आहे.)

तो दिवसभर भटकत राहिला आणि इराणला जाणाऱ्या विमानाची चौकशी करत राहिला. सकाळी ६ वाजता, त्याने प्रवाशांच्या गर्दीत सामील होऊन एका विमानाकडे जाताना पाहिले. कोणीतरी त्याला सांगितले होते की हे विमान तेहरान, इराणला जात आहे.

या लहानग्याला वाटले की तिकीट नसल्यामुळे गेटवर थांबवतील. त्यामुळे त्याने विमानाच्या मागील बाजूने जाऊन चाकाची जागा पाहिली. लँडिंग गियर बॉक्स (Landing Gear Box)—म्हणजे उड्डाणानंतर चाके ज्या रिकाम्या जागेत (Compartment) आत ओढली जातात—ती जागा त्याला लपण्यासाठी सुरक्षित वाटली.

कोणालाही काही कळण्यापूर्वी तो त्या मृत्यूच्या बॉक्समध्ये आत जाऊन एका कोपऱ्यात लपून बसला. त्याला फक्त इराणला जायचे होते. त्याच्याजवळ फक्त एक छोटा लाल स्पीकर होता, दुसरे कोणतेही सामान नव्हते.

सारे प्रवासी आत आल्यावर, ते विमान टॅक्सी वेवरून धावपट्टीकडे वळले आणि ७:५६ वाजता त्याने उड्डाण केले. चाके आत ओढली गेली आणि हा मुलगा त्या लँडिंग गियर बॉक्समध्ये मृत्यूच्या प्रवासाला निघाला!

पुढील ९० मिनिटे हा मुलगा मृत्यूला सामोरा गेला.

इतक्या उंचीवर शरीरातील रक्त गोठवून टाकणारी थंडी होती.

४०,००० फूट उंचीवर शरीरासाठी आवश्यक ऑक्सिजन शून्य असतो. आणि कान फाडून टाकणारा, डोक्याला वेड लावणारा विमानाच्या इंजिनचा आवाज.

या सर्व भयानक परिस्थितीत, फक्त कुर्ता-पायजामा आणि एका कोटमध्ये तो निरागस मुलगा जिवंत राहिला, हा निव्वळ चमत्कार होता.

जेव्हा दिल्लीत विमानाचे चाक खाली आले आणि विमान धावपट्टीवर उतरले, तेव्हा तो मुलगा त्या गियर बॉक्समधून बाहेर पडला आणि खाली उभा राहिला. त्याला वाटले की तो इराणला पोहोचला आहे, पण त्याने दिल्ली विमानतळाच्या सुरक्षेला आव्हान दिले होते.

CISF ने तत्काळ इंटेलिजन्स ब्युरो (IB) ला सामील केले. मुलाचा हेतू वाईट नाही, तो निरागस आहे आणि इराणऐवजी गैरसमजात दिल्लीला आला आहे, याची खात्री झाल्यावर त्याच्यावर कोणतीही कायदेशीर कारवाई न करण्याचे ठरले.

अफगाण अधिकाऱ्यांशी संपर्क साधण्यात आला. मुलाच्या कुंदुझ शहरातील कुटुंबाला संपर्क केला गेला आणि त्यांनी छायाचित्रावरून मुलाची ओळख पटवली. कुटुंबाने सांगितले की, 'त्याला इराणला जायचे होते आणि तो घरातून बेपत्ता होता. आम्ही स्वतः चिंतेत होतो.'

मानवतेच्या नात्याने CISF आणि इतर कर्मचाऱ्यांनी त्याला जेवण दिले आणि काही भेटवस्तू दिल्या. त्याच दिवशी, संध्याकाळी ४:०० वाजता, याच काम एअरलाइन्सच्या विमानाने त्याला परत काबुलला पाठवण्यात आले. फरक एवढाच होता की यावेळी तो चाकाच्या जागेत नाही, तर जहाजाच्या आत सीटवर बसला होता!

संध्याकाळी काबुलला पोहोचल्यावर, तेथील अधिकाऱ्यांनी त्याला कुटुंबाच्या ताब्यात दिले. या १३ वर्षांच्या मुलाने -५०°C तापमान, ऑक्सिजनची कमतरता आणि जीवघेणा वेग यावर मात केली होती.

मृत्यूला हरवलेल्या अशा काही 'एव्हिएशन' कथा

हा मुलगा जिवंत राहणे हा खरोखरच मोठा चमत्कार आहे. युएस फेडरल एव्हिएशन ॲडमिनिस्ट्रेशन (FAA) च्या डेटानुसार, १९४७ पासून २०२१ पर्यंत जगभरात १३२ लोकांनी अशाप्रकारे लँडिंग गियरमध्ये बसून प्रवास करण्याचा प्रयत्न केला.

यापैकी फक्त २३% लोक वाचले, तर ७७% लोकांचा मृत्यू झाला. मृत्यूचे कारण तेच होते: ऑक्सिजनची कमतरता आणि रक्त गोठवणारे तापमान.

आपल्या भारतीयांमध्येही असाच एक थरारक प्रयत्न झाला होता. १९९६ मध्ये, पंजाबचे दोन भाऊ, प्रदीप सैनी आणि विजय सैनी, दिल्लीहून लंडनसाठी (१० तासांपेक्षा जास्तचा प्रवास) याच लँडिंग गियरमध्ये बसले होते. पण या दोघांपैकी फक्त विजय सैनी जिवंत लंडनच्या हीथ्रो विमानतळावर पोहोचू शकले. विजय सैनीचा मृत्यू झाला, पण प्रदीप सैनी वाचले आणि त्यांना ब्रिटनची नागरिकता मिळाली.

या आकडेवारीच्या पार्श्वभूमीवर पाहिल्यास, या १३ वर्षांच्या मुलाचा ९० मिनिटांचा प्रवास आणि त्याचे सुखरूप वाचणे, हा निसर्गाने दिलेला दुसरा जन्मच म्हणावा लागेल. एका निरागस इच्छेपोटी त्याने मृत्यूलाही हरवले.